Motywacja jest OK

Siedzę sobie przy biurku przed kompem i zastanawiam się co tu napisać oryginalnego o szkle firmy

Glassworks, gdyż powinienem coś napisać, muszę coś napisać.

Mój pracodawca jest okrutnie bezlitosny, interesują Go tylko wyniki. Tak wiem, zdaję sobie sprawę

Że z punktu widzenia pracodawcy jest to całkowicie naturalne zachowanie i nie mam pretensji.

Jednak czy kogoś to w ogóle obchodzi skąd ja mam brać pomysły i inspirację do tworzenia,

natchnienie. Żeby tak chociaż raz na jakiś czas usłyszeć dobre słowo, chociaż jeden uścisk dłoni z

wyrazem uznania, spotkać się choć raz z uśmiechem prezesa, albo tak w nagrodę otrzymać

skierowanie na wymarzone wakacje, przykładowo tygodniowy pobyt pod namiotem w tak 

wyjątkowej miejscowości jak chociażby Wólka Podleśna. chociaż nie, wakacji nie chcę.

Wolałbym w zamian trzy kilo sznycli. Tak, jak sobie pomyślę o sznycelkach to od razu chce mi się

pisać. Nawet teraz pisząc to wynikające z mojego wnętrza wyznanie, tak szczere przyspieszyłem dość

mocno. Na szkoleniach o motywowaniu pracowników powinno się więcej czasu poświęcać

sznycelkom.

Rozpalony tą myślą, łykając ślinę, rozmarzony od razu przypomniałem sobie jak pisać aby było

dobrze, aby cieszyć się z mojej wyjątkowej misji jaką realizuję dla mojej ukochanej firmy.

Więc teraz gdyby ktoś był świadkiem mojej pracy zobaczyłby dym lecący z klawiatury i z uszu.

Wyrazy same wylewają się ze mnie, całe zdania tworzą się błyskawicznie. Muszę dokupić pamięci do

komputera i zainstalować porządne chłodzenie ciekłym azotem, najlepiej całej okolicy.

System mi również już nie wyrabia, nie otwiera mi się strona z pizzą a tak chciałem zrobić sobie

przerwę na wyżerkę. Nie tracę jednak tego olśnienia i piszę jak w jakimś transie. Szkło stołowe, szkło

dekoracyjne, szklane wazony, szklane świeczniki, szkło barowe, szklanki salaterki, kieliszki.

Nie mogę więcej motywować się sznycelkami, kotlecikami, kiełbasą, boczkiem super uwędzonym.

Klawiatura mi się stopiła doszczętnie. Ocknąłem się podpięty do kroplówki i tlenu, nadal mocno

rozdygotany. Ponieważ w pobliżu nie było normalnego lekarza zajął się mną weterynarz, ale całkiem

kompetentny muszę przyznać. Kazał mi iść na urlop. Koniecznie!!!