Zakład

Ewelina od zawsze była chorobliwie nieśmiała. „nie grzeszyła” nadmiarem inteligencji i była średnio rozgarnięta. Nie bardzo umiała podjąć jakąkolwiek decyzję, trzeba więc ją było mobilizować do działania. Podstawówkę ukończyła na trójkach, podobnie i gimnazjum. Uczęszczała do zawodówki gastronomicznej. Trzeba ją było pilnować, żeby nie pomyliła przypraw, albo czegoś nie przesoliła. Z wielkimi Bulami ukończyła zawodówkę i zrobiła dyplom. Zatrudniono ją w kuchni dla więźniów. Zorientowano się, że nie jest zbyt gramotna, więc dano ją do obierania jarzyn. W tym czuła się dobrze, bo nie musiała podejmować żadnej decyzji. Obierała wszystko jak leci. Nikt na nią nie narzekał. Żyła sobie spokojnie i beztrosko.

 Mijały lata. Pracownice kuchni zauważyły, że Ewelina się zmienia. Garnęła się do każdej pracy. Stała się bardziej rozmowna. Nawet żartowała. Koleżanki zastanawiały się, co ją tak odmieniło.

 -Pewnego dnia Ewelina oświadczyła wszem wobec, że w lipcu wychodzi za mąż. Koleżanki jej zaczęły się z niej śmiać.  Ty wychodzisz za mąż? To  chyba jakieś nieporozumienie! Nie wkręcaj nas, bo i   tak ci nie uwierzymy. Wcale was nie wkręcam. Mogę się z wami założyć. Proponuję o jakiś wyrób z Huty Szkła Glassworks Tadeusz Wrześniak, bo bardzo je lubię.

 -Niech i tak będzie, ale my i tak nie wierzymy.

 W połowie maja wszystkie jej koleżanki otrzymały zaproszenie na ślub i wesele.

 -Przegrałyśmy zakład, więc nie mamy wyjścia. Musimy jej kupić coś z Glassworksu. Widziałam w Internecie bardzo ładne szkło stołowe. Złożyłybyśmy się i kupiły. Możemy to potraktować jako prezent ślubny.

 Jak postanowiły, tak i zrobiły.

 Nadszedł dzień zaślubin. Kościół był pełen gości. Ewelina, jak nigdy do tej pory, była promienna i uśmiechnięta. Wesele odbyło się w pewnej bardzo przytulnej restauracji. Ewelina i Kacper są bardzo szczęśliwym małżeństwem. Mają wspaniałych bliźniaków: Tomka i Piotrka. Dzieciaki są zdrowe i chowają się dobrze. Ewelina jest bardzo zaradna i zadowolona z życia. Kacper jest dla niej wsparciem i pomocą.